Rozdział XXI

Natalia
 Gdy weszłam na scenę wszyscy zaczęli krzyczeć:
-Natalia! Natalia! Natalia!-byłam wtedy taka szczęśliwa,gdy skończyłam zeszłam ze sceny i Afromental zaczęli grać.Mieli tam taki ,,mały koncercik,, więc po 2 piosenkach,postanowiłam,że pójdę się napić.Zamówiłam małego drinka i wtedy zobaczyłam,że obok mnie siedzi Daniel-mój kolega z gimnazjum.Postanowiłam zagadać:
-Daniel? Cześć to ja Natalia.Pamiętasz mnie?-spytałam.
-Natalia? To na serio ty? Co cię tu sprowadza?
-Wiesz to zabawna historia.Śpiewałam tu przed chwilą na scenie.-pochwaliłam się.
-Ach no tak.Słyszałem od znajomych,że udało ci się zabłysnąć.Śpiewałaś ,,When you're gone,, ?
-No.Ta piosenka jest dla mnie najważniejsza.-powiedziałam,a on uśmiechnął się lekko.
-Podasz mi swój numer? Nie chciałbym znowu stracić z tobą kontaktu.-tym razem uśmiechnął się szelmowsko.Uwielbiałam go.Wymieniliśmy się  numerami i wtedy przyszedł Baron.
-Wszędzie cię szukałem!-krzyknął i pocałował mnie w policzek.-Chodź jedziemy dalej.
-No widzisz muszę już iść.Do zobaczenia!-powiedziałam.
-Pa!-krzyknął jeszcze Daniel i gdzieś pobiegł.
Razem z Baronem poszliśmy do jeepa.
-Kto to był?-spytał.
-Kumpel z dzieciństwa.
-Tylko kumpel?-spytał.Zaśmiałam się.
-Tylko kumpel, nie masz o co być zazdrosny.
-Jakoś ci nie wierze, taka dziewczyna jak ty...-wybuchnęłam śmiechem,a po chwili spoważniałam.
-Jestem twoja i tylko twoja.-powiedziałam i pocałowałam go.
-No, przestańcie się już mamlać i chodźcie do samochodu.-powiedział Tomson ze śmiechem.
Weszliśmy do samochodu i pojechaliśmy.

Lektor - i tak mijały kolejne tygodnie.Koncerty,spotkania z fanami.Nawet Natalia śpiewała i rozdawała autografy. Spotykała się z Danielem i udało im się odbudować przyjaźń,która ich wcześniej łączyła.Gdy trasa koncertowa się skończyła, Natalia sprzedała swój dom i zamieszkała na stałe z Baronem,a Patrycja z Tomsonem...

Natalia
Baron jest taki słodki...Zrobił dzisiaj kolację.Było przecudownie.Poszliśmy spać w naszej wspólnej sypialni, ja śniłam o nim...O tym,ze kiedyś się pobierzemy i będziemy szczęśliwi....

Rano
Gdy wstałam Barona nie było,poszedł do Domu Pracy Twórczej,pisać jakieś piosenki,czy coś.Poszłam się przebrać:

Zjadłam śniadanie i ktoś zapukał do drzwi.Otworzyłam i stała tam Lola:

-Cześć! Mogę wejść?-spytała.

-Pewnie właź!-powiedziałam.

Zaprosiłam ją do salonu i zrobiłam nam kawę.Usiadłam z nią na kanapie:

-Co cię do mnie sprowadza?-spytałam.

-Wiesz,pomyślałam że się lepiej poznamy.Nic o tobie nie wiem.

-Okej.no to co byś chciała wiedzieć?

-Hmmm...No nie wiem...wszystko.

Zaczęłam jej opowiadać.O tym że mam 26 lat,że Patrycja to moja przyjaciółka itp. itd. Gdy skończyłam zapytałam ją o to samo.:

-No dobra,mam 24 lata.Jestem kuzynką Dziamasa i kocham tańczyć.Zagrałam w jednym filmie...

-Serio? Jakim?-przerwałam jej.

-,, Roztańczona historia Kopciuszka,,

-Wow...Ale super! Chętnie go sobie obejrzę.Ale mówiłaś jeszcze,że kochasz tańczyć.Pokażesz mi coś?

-Okej,ale może być nagranie?-spytała.

-Jasne.-zgodziłam się.

-To nagranie,pochodzi właśnie z tego filmu.-powiedziała i włączyła mi nagranie na telefonie. 

- Jesteś świetna!-krzyknęłam,gdy to obejrzałam.Uśmiechnęła się szeroko.

-Dzięki.-powiedziała i spojrzała na zegarek. -O kurde! Muszę już iść!-krzyknęła i sięgnęła po torbę.-Masz to mój numer, ja twój już mam zapisany.Baron mi podał.

-Okej.Mogę ci jeszcze tylko zrobić zdjęcie?-spytałam.

-No dobra.-powiedziała.Pstryknęłam fotkę:

-Ja się zmywam.-powiedziała.-Do juterka!-i wyszła.

Naprawdę ją polubiłam.Jest bardzo fajna.I wtedy do domu wszedł Baron.

-Cześć kochanie!-powiedział i pocałował mnie w policzek.

-Jak tam pisanie piosenek?

-Ekstra! Mamy już nowy numer.

-To super! Pewnie jesteś głodny?

-No,troszeczkę.-poszłam do kuchni i podałam mu na stół obiad.

-Proszę.-powiedziałam.

-Jesteś kochana.

-No przecież wiem.-powiedziałam i wybuchłam śmiechem.

-W zamian za to pójdziemy dzisiaj do kina.

-Okej.To ja lecę się przebrać.-powiedziałam i pobiegłam na górę.Przebrałam się w takie coś:

-Świetnie wyglądasz!-pochwalił mnie,gdy zeszłam na dól.

-Dzięki.Na co idziemy?

-Na ,, Dary Anioła: Miasto kości,, może być?

-Spoko.-powiedziałam i poszliśmy...

                                                                                                                 

No i jest kolejny rozdział.Bardzo wam dziękuję za tak liczne komentarze.Było ich 8! I jednak jak się chce to się umie :) Wielkie dzięki! Kolejny rozdział w poniedziałek.Pozdrawiam!

Natalia

Czytasz - - - - - - -> Komentujesz