44 rozdział

PATRYCJA
Baron zadzwonił do mnie i powiedział, że ktoś chciał zabić Natalię.Znowu.Czemu ona ma takiego pecha? Kto to zrobił? Przecież Sylwia jest w więzieniu.Jest ktoś jeszcze? Milion pytań na minutę.Martwiłam się o nią.Natalia była dla mnie jak siostra,  której nigdy nie miałam... Gdy wbiegłam do szpitala zobaczyłam Aleksa stał przy szybie i patrzał na Natalię.Podbiegłam do niego:
-Co się stało? Nic jej nie jest?
-Ktoś odłączył ją od sprzętu i lekarz ją reanimował.Policja go złapała.A z nią jest wszystko dobrze,  teraz śpi.
-To dobrze, ale mi strachu napędziłeś.-odetchnęłam z ulgą. 

-Zabiję tego gnoja.-warknął.

-Przestań.To pewnie zasługa Sylwii.

Usiadł na krześle :

-Myślałem,że ona naprawdę się zmieniła.Ja jej wierzyłem.... Planowałem z nią życie,a ona... ona próbowała zabić Natalię....

-Wiem.Ja też się temu dziwię...Aleks...Powiedz mi proszę co się ostatnio stało, że tak nagle wybiegłeś  z sali?

-Nie chcę o tym gadać.

-Mi możesz powiedzieć.-zachęciła.

-Natalia ma zaniki pamięci nie pamięta wszystkiego.Pamięta to,że...że była z Tomsonem i to z nim chce się widywać.Nie pamięta tego co razem przeżyliśmy...Nic.-powiedział ze smutkiem.Przytuliłam go.Wtedy podeszła do nas pielęgniarka:

-Pacjentka chce się z panem widzieć.

-Ze mną?-spytał zdziwiony.

Uśmiechnęłam się do niego.Wszedł do sali.

NATALIA

-No nareszcie jesteś.-powiedziałam do Barona.

-Coś się stało?

-No tak... w końcu..yy...przeżyłam....

-Zawołać Tomsona?

-Tomsona?-zdziwiłam się.-A po co?

-To nie chcesz się z nim widzieć, przecież uważasz ,że jest twoim chłopakiem..-powiedział z niesmakiem.

-Ale..Przecież ja jestem z tobą.

-Co? Czegoś tu nie rozumiem.Wczoraj mówiłaś,że jesteś z nim.

-To ja się wczoraj obudziłam?

-Zaczekaj...Powiedz mi co pamiętasz...

-No,że jestem z tobą.Nagrałam piosenkę która stała się hitem...Patrycja to moja przyjaciółka i Lola też...-posmutniałam.-Nie żyjąca Lola.Czy był jej pogrzeb?

-Nie.Jest jutro...

Na kilka minut zapadliśmy  w ciszę, po chwili się odezwał:

-Czyli jesteśmy razme?

-A jak inaczej.-uśmiechnęłam się szeroko.Pocałował mnie w policzek.Do sali wszedł lekarz:

-I jak się czujesz ślicznotko?-spytał.

-Dobrze.

-Hmm...Ciśnienie w formie, krew też w porządku.W takim razie jutro będziesz mogła już nas opuścić.

-Naprawde?

-W rzeczy samej.

Uśmiechnęłam się szeroko.

  * Następy dzień*

W domu nareszcie poczułam sie dobrze.Usiadłam na kanpie i przykryłam się kocem:

-Herbaty?-spytał Aleks.

-Tak, poproszę.-Uśmiechnęliśmy się do siebie.

--------------------------------------------------------------------

I jak? Tak jak obiecałam jest dłuższy od tamtego.Mam nadzieję,że sie podoba.Kolejny rozdział za kilka dni. :))